រណ្ដៅទឹកស្អុយ កាំភ្លើងច្នៃ ថ្នាំបំពុលស៊ីយ៉ានីត និងស្ទ្រីចនីន ការរោលភ្លើង ការវាយសំពងសត្វរស់នៅកណ្ដាលផ្សារទីប្រជុំជន ទាំងនេះពិតជារឿងដែលពិបាកស្រមៃណាស់ដល់ទិដ្ឋភាពពោរពេញដោយភាពឃោរឃៅដែលធ្វើឡើងដោយបើកចំហ ជំងឺឆ្លង និងភាពអមនុស្សធម៌ចំពោះសុខភាពសាធារណៈ។

ការជួញដូរសាច់ឆ្កែ ជាវិស័យរកប្រាក់ចំណេញមួយខុសច្បាប់ដោយគ្មានការត្រួតពិនិត្យដែលជាប្រភពនៃជំងឺរាតត្បាតថ្មី បម្រុងនឹងកើតឡើងនោះ ត្រូវបានគេមើលរំលង។ គ្រាន់តែជំងឺឆ្កែឆ្កួតតែមួយមុខដែលបណ្ដាលមកបីការជួញដូរនេះ ក៏មានឥទ្ធិពលធ្វើឱ្យប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់អាយុជីវិតមនុស្សជាច្រើនរាប់មិនអស់។ ផលប៉ះពាល់កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខភាពសាធារណៈ គឺការអនុវត្តការងារផ្ទាល់ទាក់ទងនឹងការជួញដូរនេះរួមមានការទាក់ចាប់ដ៏ឃោរឃៅ ការដឹកជញ្ជូនយ៉ាងឃោរឃៅ ការបង្ខាំងសត្វជាច្រើនថ្ងៃជាប់ៗគ្នាក្នុងកន្លែងចង្អៀត គ្មានអនាម័យ និងការសម្លាប់យ៉ាងព្រៃផ្សៃ ដែលទាំងអស់នេះបង្កបានជាព្យុះដ៏មានឥទ្ធិពលក្នុងការបង្កើតនូវវីរុសថ្មីៗដែលជាភ្នាក់ងារចម្លងជំងឺទៅមនុស្ស។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានខែចុងក្រោយនេះព័ត៌មានថ្មីៗរបស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយពិភពលោកអំពីទីផ្សារលក់សត្វរស់នៅប្រទេសចិន បានល្បីយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយបានបញ្ជាក់ថាអ្វីដែលយើងបានធ្វើផ្ទាល់រាប់ឆ្នាំទាក់ទងនឹងការជួញដូរ ភាពឃោរឃៅ និងការសម្លាប់សត្វជាដើម អាចបង្កផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខភាពសាធារណៈ។

ការស៊ើបអង្កេតលើការជួញដូរសាច់ឆ្កែ និងឆ្មា ពិតជាក្ដុកក្ដួល និងរន្ធត់ខ្លាំងណាស់ ហើយមិនមែនជារឿងងាយស្រួលឡើយ។ ថ្វីបើប្រទេស ក្រុង តំបន់ស្ដុកទុក ទីផ្សារ និងកន្លែងសត្តឃាតដ្ឋាននានា មានលក្ខណៈខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែវាមានលក្ខណៈពិសេសដូចគ្នាគឺ៖ ក្លិន ទិដ្ឋភាព​ និងសំឡេង ដែលដក់ជាប់ក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំរហូត។

អ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំប៉ះទង្គិចមុនគេ គឺក្លិនស្អុយនៅកន្លែងជួញដូរ។ ដោយសារគ្រឿងឧបករណ៍កម្រនឹងលាងសម្អាត ធ្វើឱ្យវាមានក្លិនស្អុយអាក្រក់ដែលអាចពិពណ៌នា គួរឱ្យចង់ក្អួត និងខ្ពើមរអើមបំផុត។ គ្របដណ្តប់ទៅដោយលាមក និងទឹកនោមឆ្កែដែលព្យាយាមរត់គេចពីទ្រុងបង្ខាំងពួកវា នៅលើផ្ទៃដីលាយឡំដោយរបស់ស្មោគគ្រោក។ រណ្ដៅថ្លុកឈាមប្រមូលផ្តុំនៅក្នុងកន្លែងសម្លាប់ក៏មានក្លិនស្អុយដែរ​​​ ហើយក្នុងករណីខ្លះឈាមនេះត្រូវបានគេដួសទៅដាក់ក្នុងធុងដើម្បីយកទៅធ្វើឱ្យទឹកជ្រលក់ ទុកចោលពេញមួយថ្ងៃ និងនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ និង ។ ក្លិនដែលមិនអាចបំភ្លេចបានជាពិសេសនោះ គឺរោមដែលបោចចេញពីរាងកាយសត្វងាប់ និងសត្វរស់។ អស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃបន្ទាប់ពីបានទៅកាន់ទីផ្សារនោះមក ខ្ញុំនៅតែបន្តធុំក្លិនក្លិនឈ្ងៀមរោមសត្វនៅក្នុងសក់របស់ខ្ញុំ មិនថាខ្ញុំព្យាយាមលាងសម្អាតវាប៉ុន្មានដងទេ ក្លិននោះនៅតែបន្តធ្វើឱ្យខ្ញុំឃើញ ទិដ្ឋភាពពីថ្ងៃមុននៅស្រស់ៗនឹងមុខ។

ទិដ្ឋភាពដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការជួញដូរ គឺពោរពេញទៅដោយភាពអមនុស្សធម៌ចំពោះទាំងសត្វ និងសុខភាពសាធារណៈ។ ក្នុងនាមជាបសុពេទ្យម្នាក់ អ្វីដែលធ្វើឱ្យទាក់អារម្មណ៍ខ្ញុំមុនគេគឺសត្វ។ យ៉ាងណាឃើញបរិស្ថានដ៏សង្វេគនេះ ពិតជាពិបាកឱ្យខ្ញុំទ្រាំឱបដៃឈរមើលណាស់។ រូបរាងសត្វឈឺ និងមានរបួស គឺជារឿងធម្មតាទៅហើយ ឯសត្វភាគច្រើនទន់ខ្សោយខ្លាំង ញាក់កន្ត្រាក់ព្រោះជំងឺសរសៃទាញ ដោយសារតែខ្សោះជាតិទឹកធ្ងន់ធ្ងរ ឬបាក់ឆ្អឹងដោយការវាយដំក្នុងពេលត្រូវចាប់យកមកជាដើម។ សត្វទាំងអស់ត្រូវឃាំងទុកដោយមិនគិតដល់បញ្ហាសុខុមាលភាព ហើយត្រូវបានគេវាយធ្វើបាបជាញឹកញាប់។ ទិដ្ឋភាពដែលទាក់ទងនឹងការជួញដូរពិតជាពិបាកភ្នែកមើលណាស់ ដោយអ្នកសម្លាប់ និងឈ្មួញ បានជ្រមុជសត្វក្នុងទ្រុងទៅក្នុងរណ្ដៅមានទឹកពេញ រួចលើកទ្រុងមកវិញ បើកបំពង់ហ្គាសបាញ់ភ្លើងរោលសម្លាប់ឱ្យបានឆាប់បំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន។ នៅកន្លែងខ្លះក៏មានការជួញដូរទាំងសាច់សត្វព្រៃ ទាំងសាច់ឆ្កែ និងឆ្មាផង ក្នុងកន្លែងមួយ ដោយសត្វស្វាត្រូវបានគេដាក់ច្រវាក់ព្យួរនៅពីលើរណ្តៅទឹកដែលបានសម្លាប់ជីវិតសត្វឆ្កែជាង ១០០ក្បាលក្នុងមួយថ្ងៃជ្រមុជពួកវាទៅក្នុងទឹករហូតដល់លែងឃើញពពុះខ្យល់ដង្ហើមផុសឡើង។ នៅកន្លែងបោះដុំសាច់ឆ្មា ទូក្លាស្សេពេញទៅដោយសាច់ឆ្មាក្លាស្សេ​ ព្រមទាំងមានដបកែវស្រាត្រាំស្វា និងកូនខ្លា ដាក់តាំងលើធ្នើទុកលក់ផងដែរ។

ទិដ្ឋភាពដ៏គួរឱ្យរន្ធត់បំផុតនៃការស៊ើបអង្កេត គឺជាសំឡេងសត្វស្រែករោទ៍ និងថ្ងូរដោយការឈឺចាប់ ឯខ្លះទៀតកំពុងខំប្រឹងអង្កៀមទ្រុង ឬកាយរកផ្លូវចេញ។ ដោយឡែកក្រៅពីសត្វផ្ទាល់ សំឡេងបរិយាកាសជុំវិញពិតរំខានយ៉ាងខ្លាំង ដូចជាសំឡេងពួកឈ្មួញស្រែកឮខ្លាំងៗ ស្នូរទ្រុងដែកធ្ងន់ៗប៉ះទង្គិចគ្នាលាន់ឮឡើងដោយសារត្រូវគេរើលើកដាក់ ឬជញ្ជូនចុះឡើង។

បើពិចារណាលើលក្ខណៈនៃការជួញដូរ និងដំណើរការរបស់វា អ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញធ្វើឱ្យខ្ញុំមានការយល់ឃើញបែបវិជ្ជមានថា ច្បាប់គ្រប់គ្រងការជួញដូរដើម្បីកាត់បន្ថយហានិភ័យទាំងនេះគឺមិនអាចទៅរួចទេ លុះត្រាតែមានការហាមឃាត់ទាំងស្រុងតែមួយគត់។

សូមមេត្តាកុំច្រឡំ ការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរសាច់សត្វឆ្កែ និងឆ្មា មិនមែនសំដៅទៅលើអាហារដែលប៉ះពាល់ដល់ប្រជាជន លោកខាងលិច ឬការជជែកវែកញែកពីអ្វីដែលអាចទទួលទានបាន ឬមិនបាននោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញវាគឺជាសមរភូមិពាក់ព័ន្ធដល់ការស្លាប់រស់ទាំងសត្វ និងមនុស្ស។ វាមិនគ្រាន់តែជាការដោះស្រាយចំពោះភាពឃោរឃៅ និងទុក្ខវេទនារបស់សត្វជាដៃគូរបស់មនុស្សរាប់លានក្បាលប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងការពារសហគមន៍ក្នុងតំបន់ ភ្ញៀវទេសចរអន្តរជាតិ និងលើកស្ទួយកេរ្តិ៍ឈ្មោះប្រទេស និងទីក្រុងក្នុងឆាកអន្តរជាតិផងដែរ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ឃឹមថាការចែករំលែកបទពិសោធរបស់ខ្ញុំអាចជួយនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរចំពោះការអនុវត្តដែលនៅសតវត្សរ៍ទី ២១នេះ នឹងគ្មានកន្លែងណាមួយនាំឱ្យមានការឆ្លងរាលដាលជំងឺរាតត្បាតបន្ទាប់ទៀតឡើយ។